Voorjaar 2015 kreeg ik een telefoontje van eerdere klanten. “Kun je eens een avondje komen praten? We hebben een farm gevonden in Italië, maar weten niet of we hier het vakantiehuis van kunnen maken dat we voor ogen hebben.”  Tijdens het avondje werd duidelijk dat het ging om een pand op een prachtige lokatie met zwembad en schuur die al was verbouwd tot gastenverblijf. Tot zover geen probleem. Het huis zelf was echter klein en het voelde niet goed zoals het er nu lag. Ook al zou het helemaal opgeknapt worden.

Waarom voelde het niet goed?

We zoomen even in op het huis: Vanaf de openbare (land)weg boven op de heuveltop daal je af op het perceel. Weldra zie je het gastenverblijf rechts en het zwembad links verschijnen. Als je nog even verder afdaalt, ligt het huisje recht voor je. Je ziet alleen de bovenverdieping met de slaapkamers.  Je loopt aan de linkerzijde om het huis heen. Daar zit een grote trap en als je de trap afloopt, tref je daar de voordeur aan.
Bij binnenkomst blijkt deze woonlaag wat kleiner dan de slaapverdieping, omdat de berg hier het huis in komt!  Door de kleine raampjes heb je een fantastisch uitzicht, maar binnen voelt het klein en het idee dat je onder het niveau van het zwembad zit is niet prettig.  Kan dit een heerlijk huis worden? En kan er ergens een derde slaapkamer komen?

Het plan

Begrijpelijk dat mijn klanten niet direct het goede gevoel hadden bij de woning. En dat terwijl ze zo enthousiast waren over de rest van het perceel en de lokatie; op een heuveltop midden tussen twee heuvels met dorpen op de Werelderfgoedlijst.
Toen ik tijdens het avondje brainstormen de opmerking maakte: “zullen we de verdiepingen omdraaien…”  viel alles op zijn plek. Boven zou de woonverdieping komen en beneden de slaapkamers. De uitbreiding met een extra slaapkamer en badkamer beneden levert boven een prachtig terras op met zicht over het dal en de omgeving.

Het proces

We zagen het met z’n drieën voor ons: het zou een heerlijk vakantiehuis kunnen worden. Dus werd door de klanten het traject van de aankoop in gang gezet. Dit werd een langdurig proces, omdat de vergunningen niet waren zoals het hoorde. Dit moest vóór de koop allemaal eerst voor elkaar zijn. En Italianen zijn nou eenmaal niet zo snel….
Maar uiteindelijk, bijna een jaar later, kreeg ik een appje: “het is van ons!”
Onze tekeningen waren inmiddels klaar. De projectleider ter plaatse sprak gelukkig goed Engels. Met hem werd alles doorgesproken, een aannemer gezocht en de verbouwing gestart.

En toen… de aardbevingen

In oktober 2016 was ik samen met de eigenaresse in Italië om ter plaatse materialen voor de afwerking uit te zoeken. De nieuwe indeling begon zichtbaar te worden, mooi om te zien. Maar ook merkte ik hoe anders de mensen in Italië zijn en hoe anders zij bouwen. Gelukkig hadden we aan deskundigen geen gebrek: Roberto de projectleider, Anton de aannemer, Andrea de architect voor de vergunningstekeningen en Diego om toe te zien op de constructies. Pfff …
De dag erna bleek waarom zo streng werd toegezien op de regels. Een aardbeving… en enkele uren daarna nog een… het leek of een kolonne militaire voertuigen over de weg op de heuveltop naderde, het gastenverblijf bij het vakantiehuis trilde en eenmaal buiten zagen we alles om ons heen hevig op en neer gaan.

De volgende ochtend kwam de aannemer kijken hoe wij vrouwen de aardbeving, en de nacht die daarop volgde, hadden doorstaan. Nou prima … wij waren rond middernacht (wel met de jas voor het grijpen) toch maar naar bed gegaan. Blijkt dat alle Italianen de nacht buiten of in auto’s hadden doorgebracht, uit angst voor meer bevingen! En dat ze dat nog enkele weken gingen volhouden. Daar zijn wij Nederlanders nou weer een stuk nuchterder in. En natuurlijk hebben wij ook geen eerdere ervaringen met zulke heftige bevingen, waardoor wij duidelijk een stuk minder van streek waren.

Het huis leek op het eerste gezicht weinig schade te hebben. Toch werden in de weken daarna scheurtjes ontdekt. Daarom kwam er overal een wapening op de muren. Daar werden de oude stenen weer overheen gezet. De aanbouw werd geplaatst op een soort rubberen kussens. Dit is nu bij volgende bevingen de veiligste plek van het huis.

Bekijk het filmpje dat ik (in 2016) een dag voor de aardbeving maakte. Je ziet dan ook onze plannen voor de woonverdieping.

En het duurde en duurde…

Begrijpelijk dat na de aardbevingen de focus van de aannemer verplaatste naar het stutten van de woningen van de Italianen. De werkzaamheden aan zo’n vakantiehuis hebben dan uiteraard geen prioriteit. Na de lange periode rondom de vergunningaanvraag nu een tweede behoorlijk vertragende factor!
Maar het huis zou deze zomer toch echt wel klaar moeten zijn. We merkten dat zodra er iemand uit Nederland bij de bouw was, de bouwactiviteiten mooi doorliepen. Was er niemand aanwezig dan wilde het toch vaak nog stil liggen. Veel op- en neer-reizen voor de eigenaar dus. Maar nu is het bijna zo ver. Het vakantiehuis is klaar op enkele details binnen en de pergola op het terras na.

Het resultaat (2017)

In oktober 2017 heb ik enkele dagen in het huis gelogeerd om de laatste details te bepalen en spullen voor de aankleding mee uit te zoeken. Wat is het een heerlijke ruimte geworden. Ik ben echt trots op het eindresultaat. Het is zoals we het hadden bedoeld en (hoewel voornamelijk vanuit Nederland begeleid) hebben we het oorspronkelijke plan voor een groot deel weten te handhaven. Als je door de verschillende ruimtes loopt, klopt het gewoon en als je op de bank zit en door het raam het prachtige uitzicht ziet, lijkt het wel een sprookje. Wat een prachtige ervaring voor ons en wat een heerlijk huis!

September 2023

In september 2023 was ik te gast in dit vakantiehuis. Mooi om te zien hoe de eigenaren genieten van dit speciale plekje en nog steeds plannen maken om buiten verder aan te kleden. Binnen is alles nog zoals we zeven jaar geleden bedachten.

In de dorpen in de streek beginnen de herstelwerkzaamheden van de aardbevingen eindelijk van de grond te komen. De subsidies zijn toegekend. Ook dit is een langdurig proces geweest.